Любимая школа
Всегда с добротой и улыбкой
Всех нас наша школа встречает.
Тепло и уют, заботу и ласку
Дом школьный о нас проявляет.
Здесь каждый учитель
Для нас оставляет частицу души,
Здесь много друзей мы встречаем
На нашем школьном пути.
Любимая школа, родной уголок!
Мне нравится здесь каждый день проводить,
Учиться, трудиться, с друзьями общаться
В родных и уютных стенах.
Я буду помнить всегда
О своих школьных друзьях,
Об этих прекрасных годах
В школе родной двадцать второй!
Муха Константин,
учащийся 8 «Б» класса
ЗИМА
Прекрасная зима!
Морозная зима!
Приходит после осени,
Холодная она!
А сколько уж забав
Приносит нам зима:
И санки, и салазки,
И лыжи, и коньки,
Снеговиков, конечно,
А главное – снежки!
Романюк Юлия, 6 «В» класс
*****
На опушечке лесной,
Под берёзкой золотой
Ручеёк бежит, смеётся,
Льётся, льётся, льётся, льётся.
А вокруг него стоят
Девочки-сосонки,
Вам платочками помашут,
Как попросишь, так и спляшут!
Егорова Полина, 6 «Г» класс
*****
ЗИМНИЙ ЛЕС
Зимний лес уснул в ночи:
Спят олени и сурки,
Спит медведь, и спит барсук ˗
Спит весь зимний лес вокруг.
А на сосны и на ели
Падал белый снег в метели.
Запорошило снегом речку,
А в нашем доме топят печку.
Трещит за окнами мороз,
А на окне цветёт куст роз.
Уютно в доме и тепло,
А за окном темным-темно…
Фомин Ян, 6 «В» класс
ЗЕМЛЯ
Любите родную природу:
Озёра, леса и поля.
Ведь это же наша с тобою
Навеки родная земля.
На ней мы с тобою родились,
Живём мы с тобою на ней.
Давайте же, люди, все вместе
Мы к ней относиться добрей.
Серко Александр, 6 «Г» класс
*****
ПРИРОДА
Пашни, угодья, леса и поля –
Всё это кормилица наша – земля!
Поскорей бы нам вырасти,
Взрослыми стать!
Не дадим мы тогда
Земле пустовать!
Серко Александр, 6 «Г» класс
*****
А дождик льёт, и мочит город,
По телу пробегает холод.
Вокруг лишь слякоть, лужи, мгла –
Спешит к нам осень с самого утра.
И люди потеплей оделись,
Чтоб не болеть в конце недели.
Они надеются и ждут,
Что солнце выйдет из-за туч.
Пора пришла, пора грибная,
И жёлто-красная пора.
Пришла к нам осень золотая,
Так встретим мы её улыбкою с утра!
Казак Милана, 8 «Б» класс
***
Беларусь, мая Радзіма,
Край з блакітнымі вачыма.
Ліхалецці ўсе прайшла,
Але моц у сабе знайшла…
І не знікла назаўжды.
Час ідзе… Ідуць гады…
Войнаў зажылі сляды.
Быццам дзеўчыну-красуню
Зямлю родную мілуе,
Надзяляе край спаўна…
Лёс рашаць свой ты вальна.
Сваю ўдзячнасць мы даруем,
Як маці родную шануем
Маю Радзіму – Беларусь!
Я ёю моцна ганарусь.
Жыві, квітней, мой мілы край,
Ніколі войнаў больш не знай!
Цыбуля Аляксандра, 7 “А” клас
***
Квітней, мой Брэст,
мая радзіма!
Я сэрцам звязаны з табой,
зямлёй святой
і для гасцей, і для сяброў.
Квітней, мой Брэст,
мой родны горад!
Я памалюся за цябе,
каб адступілі ўсе нягоды,
хай у душах дабрыня жыве.
Квітней, мой Брэст,
мой любы горад!
Ты самы родны для мяне.
Муха Канстанцін, 7 “Б” клас
Шчасце – гэта…
–Дзеці, што такое шчасце?
Падымае руку Насця:
–Шчасце – жыць у мірным свеце,
Дзе смяюцца гучна дзеці!
Дзе дзяцінства поўна скарбаў,
Яркіх ды прыгожых фарбаў!
І ў кожнага ёсць дом,
У якім не грымне гром,
Вочы не засцеле дым…
Кожнаму ўтульна ў ім!
У шчасці кожнаму ёсць месца,
Калі чысціня ў сэрцы.
Хай ніколі войн не будзе
І жывуць у міры людзі.
Цыбуля Аляксандра, 7 “А” клас
Мая зямля
Мая святая мірная зямля,
краіна песень, гучных карагодаў,
краіна летніх зараніц,
сястра славянскіх двух народаў.
Прайшла праз слёзы і нягоды,
але не страціла цяпла,
душэўнай радасці, свабоды,
бо моцнай вераю была ў тым,
што трэба жыць у згодзе
і не чыніць нікому зла.
Усе людзі сябраваць павінны.
За мір адказнасць мы нясём
перад сваёй малой радзімай
і перад мамачкай Зямлёй.
Муха Канстанцін, 7 “Б” клас
ПИСЬМО ПОТОМКАМ
Здравствуйте! Меня зовут Саша. Если вы нашли моё послание в будущем, то, пожалуйста, распространите его. Я хотела бы рассказать удивительную историю об одном дне из моей жизни.
Обычный школьный день проходил довольно неплохо. Я получила оценки по физике, истории и биологии. Впереди любимый предмет – русская литература. Домашним заданием нам было сочинение про «золотой век» поэзии. Иду по коридору и думаю: «Ах, как замечательно было бы посмотреть на процесс работы Александра Сергеевича Пушкина или Николая Васильевича Гоголя…». В голове всплывают строки из знаменитых произведений. И вот, на моём лице улыбка.
Захожу в класс и здороваюсь с учителем. Она приветливо кивает головой и готовится к уроку, впрочем, как и все дети в классе. Перемены у нас долгие – целых пятнадцать минут. За это время я успела погрузиться в собственные мысли. Звонок звучит неожиданно. Я немного волнуюсь, ведь нужно выступать перед всем классом. Выхожу к доске и опускаю взгляд в текст. Почему-то не могу сфокусироваться. Буквы расплываются, перед глазами темнеет, и всё погружается во мрак.
Просыпаюсь от того, что мне очень тепло. Вижу свечу. Но каким образом я могу видеть её с такого ракурса? Почему я так близко? Пытаюсь пошевелить руками, но ничего не получается. Моё сердце не бьётся. «Прежде чем паниковать, нужно подумать. Где и кем я могу быть?». Вдруг на меня опускается чья-то ладонь. Пытаюсь что-то сказать, но голос не звучит. Пытаюсь сосредоточиться. Вижу перед собой пальцы. Они грязные и пахнут чем-то странным. Это же чернила! Слышу тихое бормотание, вижу кудри и глаза, в которых пляшет огонёк. Почему это лицо мне так знакомо? Осознание пришло очень быстро. Передо мной был не кто иной, как Александр Сергеевич Пушкин. Он шепчет строки из «Евгения Онегина». Я вижу то, чего не видел никто другой. Это процесс написания одного из величайших произведений русской литературы. Вдруг вспоминаю: на днях учительница по русскому языку рассказывала нам о волшебной силе мысли. Получается, я стала предметом, который путешествует во времени. Но каким? Ведь не просто так я очутилась именно в этом временном отрезке. И тут мне в голову пришла странная мысль – я стала письмом. Всё сходится. Если так, то я могу путешествовать во времени. «Я хочу попасть вперёд!»
Вокруг меня война. Вижу мальчика, который бежит от взрывов снарядов. Прогремело. Мальчика откинуло. Я сильно испугалась. Вдруг послышался скрежет. Мальчик попоз в мою сторону. Но что я сделала?
- Береги себя и… Родину. Кто отправил его? Где же его владелец? Но… Кем бы он ни был, я так и поступлю.
В голове пронеслись мысли. Может, изменить прошлое? Исправить всё плохое? Но ведь тогда всё изменится. Многие люди не воссоединятся, многие судьбы изменятся. Нет, я не могу так поступить! Мальчик сжал кулачки и бережно сложил письмо. Я почувствовала холод. «Хочу попасть в 3000 год.»
Я попала в груду мусора. Вокруг пустыня. Никого вокруг меня. Где все люди? Я обратила внимание на купол, который поблёскивал вдали. Под ним несколько домов. Перемещаюсь туда. В домах заточены люди. Они настолько запустили экологию планеты что Земля вся покрылась мусором. Никто не может выйти из-под купола и подышать свежим воздухом. Они не едят свежие овощи и фрукты. Время человечества под куполом ограничено.
Я возвратилась в своё время. Очутилась на том же самом месте. На меня смотрели пары глаз. Смотрю в листочек. Тема, написанная сверху – «Давайте беречь планету». С лёгкой улыбкой я начинаю свой рассказ. Одноклассники заинтересовались, учительница тоже. Вскоре я обязательно поделюсь со своими друзьями и родителям.
Вам же, мои дорогие друзья, я хочу передать просьбу: берегите культурное достояние, язык; берегите природу; общайтесь с родными и близкими. Сохраните нашу Землю для будущих поколений.
Цибуля Александра, 8 «А» класс
ПИСЬМО ПОТОМКАМ
Здравствуйте, потомки! Наверное, вы из далёкого будущего. Может, вам интересно узнать про XXI век, в котором живу я.
Хочу начать с того, что очень важно. Пожалуйста, если это ещё возможно, берегите природу! Вы ведь ещё помните, что это? А то вдруг уничтожили все растения и нашли другой источник кислорода. Но что-то не верится. Вдруг у вас деревья на вес золота. У нас вот много парков, лесов. Мы бережём их. Ведь они не только снабжают нас кислородом, но и являются домом для многих животных. Впрочем, вы знаете, но я предупредила.
Читайте книги! Не помните, что это? Жаль… В юности моих родителей это было чуть ли не единственным развлечением. В моё же время бумажные книги мало кто читает. Всё больше читают в интернете. Может, это и хорошо, что бумажные книги отошли на второй план. Ведь люди, читая в интернете электронные книги, спасают по статистике за год более двадцати трёх тысяч деревьев! Мне кажется, вы многое потеряли. Я считаю, что книги – это, действительно, интересное и полезное хобби.
Надеюсь, вы не знаете, что такое война. Мне тоже посчастливилось жить в мирное время. Однако я много знаю о войне из книг, фильмов, рассказов бабушки, которой было всего пять лет, когда началась страшная война 1941-1945 годов.
Это, действительно, ужасно, но есть кое-что, что почти так же ужасно, как и война. Это ненависть людей к «не таким как они». Хоть сейчас таким людям и помогают, строят специальные школы, для нуждающихся собирают деньги. Мне хочется верить, что вы живёте дружно и с пониманием относитесь к тем, кто чем-то отличается от других. Ведь каждый из нас прекрасен по-своему.
В моё время люди в среднем живут около семидесяти лет. Вы там ещё формулу бессмертия не вывели? В то время, в котором живу я, самой здоровой страной считается Япония. Там люди живут более восьмидесяти лет. А всё благодаря чистому воздуху и правильному образу жизни. Возможно, в этом секрет долголетия.
В моё время очень развито искусство. Мы не забываем известных деятелей прошлых веков, будь то писатели, художники или учёные. Надеюсь, до вас дошли прекрасные произведения русских писателей XIX века: Александра Пушкина, Михаила Лермонтова, Льва Толстого, Николая Гоголя и многих других.
Также мы уделяем много внимания художникам и писателям нашего времени. Существует очень много хороших людей, которые талантливы, но почти никому не известны. А у вас, быть может, этих ранее непопулярных людей считают великими.
Это далеко не всё про XXI век. Поэтому, если вас заинтересовало, то создавайте машину времени и прилетайте, будем рады.
С уважением, ваш предок из 2018 года
Морозова Полина, 8 «Б» класс
Выбар прафесіі – выбар будучыні
Усе дакладна ведаюць, што кожны чалавек на зямлі – ад малога да вялікага – павінен працаваць, бо без працы нельга пражыць годна. Каб стаць добрым спецыялістам, чалавек павінен шмат ведаць і ўмець. Сёння мы сядзім за школьнай партай. Вучоба – таксама праца, і праца няпростая. Мінаюць школьныя гады, і кожны вучань задае сабе пытанне: “Кім быць?” Выбар будучай професіі-самы адказны крок у жыцці кожнага чалавека. Прафесія- гэта свядома абранае рэчышча, для паглыблення якога ты будзеш укладваць шмат сіл і часу. Вельмі важна, каб твае здольнасці і рысы характару адпавядалі абранаму віду дзейнасці.
Мая будучая прафесія, у першую чаргу, павінна падабацца мне, прыносіць радасць. Няма нічога лепшага, чым кожную раніцу ўставаць і радавацца таму, што ідзеш на працу. Чалавек, які любіць сваю прафесію, становіцца докам у сваёй справе, таму так важна выбраць прафесію па душы. Для мяне, я ўпэўнена, такой будзе прафесія біятэхнолага.
Слова “біятэхнолаг” утворана ад спалучэння грэчаскіх слоў «bios» — жыццё, «techne» — майстэрства, мастацтва і «logos» — вучэнне, што ў поўнай меры адлюстроўвае змест дзейнасці біятэхнолага. Спецыялісты па біятэхналогіі па-майстэрску выкарыстоўваюць жывыя біялагічныя арганізмы, іх сістэмы і працэсы, ужываючы навуковыя метады геннай інжынерыі з мэтай стварэння новых гатункаў прадуктаў, раслін, лекавых сродкаў, а таксама дзеля паляпшэння ўласцівасцяў існуючых відаў у раслінным і жывёльным асяроддзях, устойлівых да неспрыяльных кліматычных умоў, шкоднікаў і хвароб. У медыцыне біятэхнолагі адыгрываюць вялікую ролю ў стварэнні новых лекавых прэпаратаў для ранняй дыягностыкі і паспяховага лячэння самых складаных захворванняў. Біятэхнолагі падарылі чалавецтву велізарнае мноства лекавых прэпаратаў, антыбіётыкаў, новых сельскагаспадарчых культур.
Як любая навука, біятэхналогія пастаянна развіваецца, дасягаючы небывалых вышынь. Так, у апошнія дзесяцігоддзі яна заканамерна выйшла на ўзровень кланавання і дасягнула пэўных поспехаў у гэтай сферы. Кланаванне жыццёва важных чалавечых органаў (печань, ныркі) дае шанец на лячэнне, поўнае выздараўленне і павышэнне якасці жыцця людзей ва ўсім свеце.
У самыя даўнія часы людзі, самі таго не ўсведамляючы, ужывалі біятэхналогіі ў выпечцы хлеба, піваварэнні, у вытворчасці віна і кісламалочных прадуктаў. У сучасным выглядзе біятэхналогія як навука ўзнікла не адразу, у яе развіцці выдзяляюць некалькі этапаў:
1.У 40-50-я гады ХХ стагоддзя біясінтэз пеніцыліну стаў базай для з’яўлення мікрабіялагічнай прамысловасці.
2.У 60-70-я гады адбылося развіццё клетачнай інжынерыі.
3.У 1972 годзе стварэнне першай гібрыднай малекулы ДНК «in vitro» у ЗША пацягнула за сабой узнікненне генетычнай інжынерыі. Пасля гэтага стала магчымай прадугледжаная чалавекам змена генетычнай структуры жывых арганізмаў.
Атрымаць прафесію біятэхнолага можна ў Беларускім дзяржаўным універсітэце, Гродзенскім дзяржаўным універсітэце імя Я.Купалы, Палескім дзяржаўным універсітэце, а таксама ў Расійскім хіміка-тэхналагічным універсітэце імя Д. І. Мендзялеева, Маскоўскім дзяржаўным універсітэце прыкладной біятэхналогіі, Санкт-Пецярбургскай дзяржаўнай хіміка-фармацэўтычнай акадэміі.
Біятэхнолагі могуць працаваць на пасадах біяхіміка, біёлага, вирусолога, мікрабіелага. Маладыя спецыялісты, як правіла, уладкоўваюцца лабарантам хімічнага аналізу ў фармацэўтычных кампаніях ці на прадпрыемствах харчовай прамысловасці. На заводах па вытворчасці лекаў і харчовых дабавак можна працаваць кантралёрам вытворчасці. Працуючы ў навукова даследчым інстытуце, пры імкненні да навуковых адкрыццяў, можна зрабіць кар'еру ў навуковым свеце.
Спецыялісты па біятэхналогіі надзвычай запатрабаваныя на сённяшні дзень, а ў далейшым будуць неабходныя яшчэ больш, так як біятэхнолаг — прафесія будучыні і ў яе наперадзе бурнае развіццё. У перспектыве прафесія біятэхнолага будзе актуальнай і ў іншых галінах чалавечай дзейнасці, якія нават яшчэ не існуюць або знаходзяцца толькі ў стадыі станаўлення. Біятэхнолагі нашай краіны цесна супрацоўнічаюць з замежнымі навукова-даследчымі інстытутамі. Беларускія навукоўцы карыстаюцца высокім аўтарытэтам у навуковым свеце. Сумесныя з замежнымі вучонымі вынаходніцтвы спрыяюць павышэнню ўзроўня беларускай геннай інжынерыі.
"Чаму менавіта гэтая прафесія?-спытаеце вы мяне.-Ёсць шмат іншых, больш распаўсюджаных і прэстыжных відаў працы". Я адкажу, што, на самой справе, гэта адна з найбольш цікавых прафесій. Дзейнасць біятэхнолага прадугледжвае выпрабаванне новых тэхналогій на вытворчасці, удзел у распрацоўцы складу і тэхналогіі вытворчасці лекаў ці харчовых дабавак, біялагічную ачыстку сцёкавых вод і забруджаных тэрыторый, утылізацыю бытавых і прамысловых адходаў. Да таго ж, на маю думку, я валодаю ўсімі неабходнымі для біятэхнолага якасцямі: адказнасць і пачуццё абавязку, мэтанакіраванасць і цярпенне, назіральнасць і дапытлівасць уласцівы мне з дзяцінства.
Некалькі дзесяцігоддзяў таму біятэхналогіі знаходзіліся на пачатковым этапе развіцця. Прафесіі, звязаныя з біятэхналогіяй, проста не катыраваліся і не былі запатрабаваныя. Але жыццё дыктуе свае правілы. Тое, што раней выкідвалася, цяпер можна перапрацаваць, што лічылася невылечным, вылечваецца. Біятэхнолаг - прафесія будучыні.
Паўлюкавец Ганна, 11 "А" клас
Маё прозвішча – лепшае ў свеце
“Цыбуля, Цыбулька, Цыбулькіна...” – пацяшаюцца на перапынку мае сяброўкі-аднакласніцы. Ды я і не крыўджуся! Прывыкла ўжо. Але калі прыходжу дадому, то апаноўвае мяне роспач: ну чаму ж я – Цыбуля? Адкуль пайшло такое прозвішча, што носіць мая сям’я?
Вось і прыдумляю я свае гісторыі… Калісьці мае прародзічы, што жылі на зямлі беларускай, давалі найменні раслінам, суадносячы іх са знешнім выглядам. Напрыклад, кроп. Яго парасонікі нагадваюць мноства кропак. Па маім меркаванні, кроп – ад слова кропка. А бурак сугучна з выразам “бы рак” (чырвоны-чырвоны). А цыбуля? Магчыма, ад слова цыб’е. Бо як толькі пачынае ісці расліна ў рост, дык зяленіва нагадвае цыб’е… А затым мае назіральныя продкі суадносілі падабенства раслін са знешнім выглядам людзей і давалі ім спачатку мянушкі, якія потым пераходзілі ў прозвішчы. Бурак – таму што твар заўсёды чырвоны-чырвоны, нібы рак. А Цыбуля – таму што чалавек высокага росту, цыбаты…
Дзялюся сваімі “прыдумкамі” з матуляй. Мы з ёй разам смяемся. Але яна падтрымлівае мяне ў маім жаданні знайсці адказ і прапануе адшукаць інфармацыю ў этымалагічным слоўніку. І сапраўды, колькі цікавага я даведалася! Я была ўражана, што прозвішча Цыбуля з’явілася ў Старажытнай Русі ў эпоху Івана Грознага. У цара існаваў спецыяльны рэестр прывілегіраваных прозвішчаў, якія надаваліся асобам у якасці ўзнагароды за адданае служэнне цару і Айчыне.
Вось як! Значыць, продкі мае – носьбіты ўнікальнага прозвішча, якое атрымалі за адданасць Радзіме!
Гэта адкрыццё не спыніла мяне. Еду ў вёску Ганцы, якая знаходзіцца на тэрыторыі Белавежскай пушчы.Вёска невялікая, але краявіды вакол уражваюць сваёй прыгажосцю. Тут жывуць мае бабуля з дзядулем і прадзед Цыбуля Павел Прохаравіч. З аўтобуса адразу бягу да яго. Дзядуля Павел старэнькі ўжо. “Дзесяць дзясяткаў размяняў ужо, дзіцятка маё. Шмат людзей бачыў, шмат перажыў, дзве вайны прайшоў…” – кажа мой дзядок. Я цікаўлюся, ці ведае ён гісторыю нашага прозвішча.
Зірнуў на мяне з затоенаю ўсмешкаю стары ды і пачаў свой аповед.
У пушчы нашай шмат чарамшы расце. У вёсцы называюць яе мядзведжаю цыбуляй… Ай да расліна! Ад усіх хвароб лечыць! Дык і жыву я на свеце столькі гадоў, бо ўпадабала яна мой агарод ды расце здаўна, як і памятаю сябе.А я кожную вясну сам ем і частую ўсіх мядзведжаю цыбуляй. Чуеш? Цыбуля! Адсюль і прозвішча ў большасці вяскоўцаў такое, бо шмат яе тут расце. А людзі, што жывуць на гэтай зямлі, усе працавітыя, моцныя духам, з блакітнымі вачамі, як макаўкі той цыбулькі.Вось, мая ўнучачка-красачка, адкуль наша прозвішча.
Я расцалавала дзядулю. Які ён мудры і слаўны!
Радасная, узрушаная пачутым, я вяртаюся з вёскі. Заўтра я абавязкова раскажу сваім сяброўкам пра “сваё адкрыццё”, пра маё выдатнае прозвішча – Цыбуля!
Цыбуля – прадзед, мама, тата.
Цыбуля – прозвішча маё!
Я ганаруся імем гэтым,
Бо ў ім сям’і маёй жыццё!
Цыбуля Аляксандра, 7 “А” клас
Мы развітваемся са школай
Школа – гэта тое возера, з якога выцякае рака нашага жыцця, па якой плыве караблік нашага лёсу, а настаўнік – гэта той вецер, які надзімае ветразі нашага карабліка ў гэтым возеры. Наш караблік зусім хутка падплыве да ракі, з якой ён адправіцца ў сваё далейшае падарожжа.
Здаецца, нядаўна мы прыйшлі ў школу смешнымі першакласнікамі. Нам было ўсё цікава, хацелася пра ўсё хутчэй даведацца. Калісьці ўсё было першым: першы вераснёўскі ўрок, першы клас, першая парта каля акна і першая адзнака ў дзённіку, першыя цяжкасці і першыя адказы ля дошкі, першыя перажыванні перад першымі экзаменамі. Тады, у свой першы вераснёўскі дзень, мы зайздросцілі старшакласнікам, а асабліва адзінаццацікласнікам, бо яны дарослыя. І вось мы ўжо самі адзінаццацікласнікі, усяго некалькі месяцаў засталося да выпускных экзаменаў. Цяпер усё становіцца апошнім: апошняя фатаграфія ў школьным альбоме, апошні школьны вечар і апошні школьны званок.
Мы развітваемся не толькі са школай, але і з дзяцінаствам. У дарослым, самастойным жыцці прыйдзецца нялёгка, бо незаўсёды побач будуць настаўнікі, класны кіраўнік, якія ўважліва выслухаюць, дапамогуць. Я заўсёды буду успамінаць сваіх настаўнікаў з удзячнасцю. Яны бачлі, як мы расцем, тактоўна дапамагалі пераадоець перашкоды, пазбавіцца ад недахопаў. Яны не толькі давалі веды, а вучылі чалавечнасці, разуменню жыцця, справядлівасці.
У школьных сценах прайшло ўсё маё свядомае жыццё. Праўду кажуць, што мы пачынаем аб нечым шкадаваць толькі тады, калі страчваем гэта. З якім сумам і паблажлівай усмешкай мы зараз глядзім на тых, каму да выпуску засталося некалькі гадоў. Яны ўжо стаміліся вучыцца… Яны не разумеюць, што на самой справе ў іх ёсць: у іх наперадзе яшчэ цэлае школьнае жыццё, складанае, але цікавае. Мы пачынаем цаніць школу толькі цяпер, калі наперадзе замаячылі экзамены і выпускны вечар.
Бывай, родная школа! Дзякуй за ўсё! Мы не падвядзем цябе!
Ферулёва Вераніка, 11 “А” клас
Школа ў жыцці чалавека
Ці задумваліся вы калі-небудзь, што значыць для чалавека школа?
Школа – гэта адзінаццаць гадоў нашага жыцця. У школе мы вучымся чытаць і пісаць, думаць і разважаць, знахозім надзейных сяброў, пазнаем радасці першых перамог і горыч першых расчараванняў. Школа – гэта маленькае жыццё, якое ў свій час перажывае кожны дарослы. Менавіта ў школе пачынаецца станаўленне чалавека як асобы, фарміруецца характар, стаўленне да навакольнага свету, агульначалавечых каштоўнасцей.
Школа для мяне – гэта шлях, які нельга назваць лёгкім. Гэта кола, якое рухаецца бесперапынна. Гэта пошук і пазнанне. Гэта лавіна ідэй, падзей,адкрыццяў і спадзяванняў. І канечне, гэта аўтарытэт настаўніка,які нясе ў сабе прафесіяналізм,розум павагу і дабрыню. Менавіта школа дае нам жыццёвую аснову, вучыць прымаць рашэнні, быць мужнымі і справядлівымі, сумленнымі і адказнымі за свае ўчынкі.
Праз усё жыццё мы пранясём у сэрцы удзячнасць сваім настаўнікам, і асабліва першай настаўніцы Святлане Віктараўне Стасюк. Гэта яна, як маці, прыняла нас у першы клас, адкрыла дзівосны свет кнігі і ўпэўнена павяла ў загадкавую краіну ведаў.
Настаўнікі на працягу ўсяго школьнага жыцця непрыкметна ідуць побач, накіроўваюць, дапамагаюць, не даюць аступіцца, падтрымліваюць у цяжкую хвіліну, дораць нам свій талент, дабрыню, пяшчоту і радасць адкрыццяў.
Настаўнік – гэта не толькі той, хто можа навучыць прадмету, якім сам цудоўна валодае, але і той, хто можа зазірнуць у самыя патаемныя куткі вучнёўскіх сэрцаў.
Словы насьаўніка жывуць на працягу ўсяго нашага жыцця. І толькі ад нас, вучняў, залежыць, якое дрэваьі з якімі пладамі вырасце з зярнятак, пасаджаных у душы настаўнікам, чалавекам, які вучыць “ляцець да зор”. Як пісаў Генадзь Бураўкін
Яны жывуць,
Пакуль мы помнім
І вопыт іх, і запавет…
Слабко Ангеліна, 11 “А” клас
Квітней, мой горад!
Не шукай ты шчасця, долі
На чужым далёкім полі.
Я.Купала
Адзінаццаць гадоў я хаджу ў школу па вуліцы, названай у гонар класіка беларускай літаратуры Янкі Купалы. Два гады таму на адным з будынкаў з’явілася графіці з выявай песняра і цытатай з аднаго з яго твораў. Так, мы вывучалі гэты верш на уроках беларускай літаратуры, але тады, у восьмым класе, ён мяне не вельмі закрануў, бо хацелася, як і Хмарцы з “Казак жыцця” Якуба Коласа (а гэтыя купалаўскія радкі Я.Колас узяў для эпіграфа да казкі), паглядзець на свет, сябе паказаць. Я была згодная з Хмаркай у тым, што там, за небакраем, жыццё больш цікавае, яркае, насычанае. Таму з мастакамі слова не пагадзілася.
Сёння я выпускніца школы. Перада мною – сотні дарог. Як жа не памыліцца і выбраць сапраўды сваю. Тую, што павядзе наперад, не будзе пятляць. Тую, ідучы па якой, будзеш адчуваць, што ты не адзін, што побач бацькі, сябры, землякі, якія падтрымаюць, падставяць плячо, проста ўсміхнуцца…
У наш век глабалізацыі фактычна сцерліся межы паміж краінамі. І кожная жадае бачыць у сябе лепшую моладзь, у тым ліку замежную. Спачатку ў якасці студэнтаў, прапануючы розныя гранты, спецыяльныя праграмы падтрымкі. Потым у якасці спецыялістаў, прадастаўляючы рабочыя візы. Здаецца, чакаюць толькі цябе…
І ў нейкі момант пачынаеш задумвацца: а можа, і сапраўды паспрабаваць? Ты атрымаў нядрэнны запас ведаў у школе, валодаеш замежнай мовай, марыш аб прэстыжнай прафесіі і не баішся цяжкасцей. Шматлікія сайты прапаноўваюць усялякую падтрымку, дапамогу ў падрыхтоўцы да паступлення. Водгукі студэнтаў замежных ВНУ вабяць красамоўнымі абяцаннямі. І ты, як тая Хмарка, ужо кіруеш туды свае пагляды, “бо такая ўжо натура і схільнасць нашай душы – бачыць усё добрае і прыгожае ў тым, што далёка ад нас, што не з намі”.
Іншая краіна – гэта іншая культура, звычаі, жаццёвы ўклад. Табе прыйдзецца прыстасоўвацца не толькі да новых умоў навучання, але і да новых традыцый, асаблівасцей нацыянальнага светапогляду. І ўсё роўна ты не станеш сваім. Ты застанешся чужым. Спачатку замежным студэнтам, потым прыезджым работнікам, некарэнным насельнікам краіны. Ты гатовы да гэтага? Гатовы даказваць, што годны займаць такую ж пасаду, атрымліваць такую ж заработную плату, сацыяльныя прэфереэнцыі, як і мясцовыя жыхары?
У казцы Дуб кажа Буслу: “У сваім родным кутку работы досыць для кожнага”. Упэўнена, што гэтыя словы Я.Колас адрасаваў кожнаму з нас. Мы не бязродныя Хмаркі, якія “дарэмна лётаюць, бадзяюцца па свеце”. Мы жывём у незалежнай дзяржаве, асновы якой былі закладзены нашымі дзядамі і прадзедамі. Нам у спадчыну дасталася родная краіна, самабытная нацыянальная культура, і наша задача – зберагчы гэты скарб, узбагаціць сваёю працаю. Радзіме патрэбныя твае веды, энергія, жаданне дасягнуць поспеху. І яна стварае для цябе неабходныя ўмовы: выхоўвае, вучыць, адкрывае новыя спецыяльнасці ў навучальных установах, прадастаўляе першае рабочае месца. Толькі ты выберы справу па душы і працуй шчыра і самааддана!
2018 год аб’яўлены ў Беларусі годам малой радзімы. Мы павінны помніць і шанаваць тыя сцежкі і вулачкі, па якіх упершыню ішлі ў садок і школу, тую вёску ці горад, якія нас узгадавалі. Для мяне гэта вуліца Янкі Купалы ў горадзе Брэсце, які ўжо ў наступным годзе адзначыць свой тысячагадовы юбілей. І я дакладна ведаю, што лепшага горада ў свеце няма і што сваю будучыню я звяжу менавіта з ім. Квітней, мой горад! Квітней, мая краіна! Я прыкладу ўсе свае намаганні, каб мая радзіма ганарылася мной.
Лінкевіч Дар’я, 11 “А” клас
